W doktrynie i orzecznictwie stanowisko w zakresie sytuacji prawnej balkonu nie jest jednolite. Zapewne jest to skutek tego, iż ustawodawca nie stworzył jego ustawowej definicji.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali: Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku własności lokali.

Przytoczony przepis nie wskazuje bezpośrednio, że balkon jest częścią nieruchomości wspólnej. Nie budzi jednak wątpliwości, iż część wewnętrzna balkonu służy do wyłącznego użytku właściciela lokalu. 

Natomiast większość jego konstrukcji należy zakwalifikować jak nieruchomość wspólną. 

 „Wobec powyższego, elementy architektonicznej konstrukcji balkonu trwale połączone z bryłą budynku, i na ogół usytuowane na zewnątrz w stosunku do przestrzeni wykorzystywanej do wyłącznego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych przez osoby zamieszkałe w lokalu, uznać należy za takie części budynku, które nie służą wyłącznie do użytku właściciela lokalu, a w konsekwencji – z mocy art. 3 ust. 2 ustawy – powinny być kwalifikowane jako stanowiące nieruchomość wspólną. (Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2008r., III CZP 10/08).

Analogicznie, to właściciel mieszkania ponosi koszty związane z dbałością o jego należyty stan w postaci ułożenia nowych płytek balkonowych, natomiast konserwacja balkonu jako całości, kwestie elewacji i konstrukcji połączonych z budynkiem ponosi wspólnota jako ogół mieszkańców.